Londen, Almere, Amsterdam
Afgelopen week logeerde een Franse vriendin bij mij in Almere. Ze woont in Londen en we spreken Engels en Frans met elkaar. Handig voor als je een woord niet weet.
Ik heb haar de eerste dag onze waterwerken laten zien, want ik woon in Almere, in de Flevopolder. De laatste aangelegde polder in Nederland. We bezochten in Lelystad Haven de sluizen, waar je goed kunt zien hoe diep de polder ligt ten opzichte van het IJsselmeer. Daarna het gemaal met dichtbij de huizen waar de werkers woonden die de dijken aanlegden. Indrukwekkend vond ze het en over onze luchten raakte ze niet uitgepraat. Monet heeft zich hier ook op opgeleefd, zei ik. Daarna gingen we shoppen in Bataviastad, bekeken we het in aanbouw zijnde schip op de scheepswerf en het 17e eeuwse schip dat daar ligt. Vervolgens reden we over de dijk Lelystad naar Enkhuizen. Heel bijzonder, aan weerskanten water: Het Markermeer en het IJsselmeer.
Natuurlijk wilde ze naar het Rijksmuseum met de Nachtwacht en Amsterdam bekijken, dit deden we de 2e dag. Met de trein naar Amsterdam CS, daarna de stad in. Lopend naar het Rijksmuseum, want dat is heel goed te doen. Je kunt dan meteen lekker winkelen via Damrak, Kalverstraat, Leidsestraat, Leidseplein, P.C. Hooftstraat. En gevels en grachten bekijken.
De 3e dag was voor Almere. We bezochten het Theater en de Kunstlinie (nu KAV !?!), een project, kosten € 80 miljoen, van de Japanse architectenbureau SANAA, met het veelbesproken kunstwerk van de Taiwanese kunstenaar Michael Lin van 25×25 m op de muur naast de grote zaal. De nieuwe directeur was zo vriendelijk om voor ons de zaal te openen zodat mijn vriendin het interieur kon bekijken. Ik had haar al gezegd dat alles grijs is en dat ik er niet heen ga omdat het voor mij net een crematorium is. Een theater moet rode stoelen hebben. Met paars in al dat grijs had ik nog wel kunnen leven, maar met grijze stoelen niet. Mijn vriendin liet zich ontvallen dat ze helemaal depri werd van het interieur. Dit kwam hard aan zag ik aan zijn gezichtsuitdrukking. De directeur ging weg en legde ons uit hoe wij de zaal weer konden verlaten als we waren uitgekeken.
Het kunstwerk van Michael Lin (kosten € 425.000,-) deed mij aan een Vlisco-stof denken. Ik bleek gelijk te hebben. (Vroeger, in mijn mode-ontwerpstertijd, had ik te maken met o.a. Vlisco stoffen). Lin zag het ontwerp op een doek van het Helmondse bedrijf Vlisco dat door Jos Reniers was ontworpen waarna hij besloot het na te maken. “Het is dus gejat” zegt Reniers. Enige tijd later werd hij aangeklaagd door de ontwerper bij VLisco van dit dessin wegens plagiaat. Reiniers zijn naam staat nu naast de naam van Lin vermeld. Overigens heeft Lin het niet zelf op de muur geschilderd, maar dit is door anderen uitgevoerd.
Hierna heb ik haar de Nieuwe Bibliotheek laten zien. Dit is een gebouw naar mijn hart. Ik kom er graag, het heeft iets huiselijks en een grote allure. Bij de ingang een piano waar iedereen op mag spelen, overal gezellige zitjes met ieder een ander gedessineerd tapijt, computers, veel jeugd en studenten. Daarna nog het stadhuis van architect Cees Dam bekeken, zowel binnen als buiten en natuurlijk weer gewinkeld. Een deel van het centrum van Almere is van architect Teun Koolhaas.
De 4e dag was weer voor Amsterdam. Het ScheepvaartMuseum stond nu op het programma. Het VOC schip Amsterdam en de Koningssloep zijn de grote trekpleisters. Maar ook het gebouw en alles over de scheepvaart en havens tot aan IJmuiden zijn interessant.
De 5e dag zijn we naar de markt in Almere geweest en daarna wat rust ingelast omdat ze de volgende dag weer terug naar Londen zou gaan.
Ze is grote fan van mijn schilderijen. Regelmatig wordt er over mijn schilderijen en exposities gesproken, maar ook over hetgeen ik zoal heb meegemaakt. En het is niet de eerste keer dat ik te horen krijg .een boek over mijn leven te schrijven. Tegenwerpingen zoals dat het zoveel tijd kost of dat een ghostwriter wel handig zou zijn, helpen niet. Dus ik ga het proberen.
Londen, Almere, Amsterdam